Op de Republikeinse Conventie leeft de breed gedeelde opvatting dat God ingreep om Trump te sparen. „Er is iets mystieks gaande. Na alles wat hij heeft meegemaakt, heeft hij nu zelfs zijn eigen bloed vergoten. Hij is nog steeds hier. Ik kan dit niet anders uitleggen dan dat God hierbij betrokken is”, zei een van de aanwezigen.
„Ik dank God dat voormalig president Trump nog leeft”, schreef Franklin Graham op X, kort na de aanslag. Dat God zijn leven spaarde, erkent Donald Trump zelf ook. Op Truth Social schreef hij: „Het was God alleen Die voorkwam dat het ondenkbare gebeurde.”
Albert Mohler, de president van het Southern Baptist Theological Seminary, onderstreept dat het Gods ingrijpen was. „We kunnen nu nergens anders naartoe dan naar het leerstuk van Gods voorzienigheid”, schreef hij op zijn website.
Dat de kogel alleen Trumps oor raakte, is voor vicegouverneur van Texas Dan Patrick een bewijs dat God een bijzondere bedoeling heeft met de Republikein. „God heeft Zijn hand op u gehad sinds u zich voor het eerst kandideerde als president”, berichtte Patrick aan Trump. „Dank God dat Hij uw leven spaarde voor een tijd als deze.” Dergelijke opvattingen zijn niet nieuw. Al in 2016 werd Trump door sommige evangelicals als een moderne koning Cyrus gezien (lees Jesaja 44,24 – 45,13) en voormalig gouverneur Rick Perry bestempelde ”The Donald” in 2019 als Gods „uitverkorene”.
Jentezen Franklin, een predikant uit Georgia en adviseur van Trump, bad: „God, maak hem een man met een missie. Maak van hem een man, o God, die door U is aangesteld, net zoals U dat met koning David deed voor Israël.”
Voor ons, nuchtere Europeanen, zijn deze opvattingen ronduit hilarisch. Het magisch godsbeeld dat hierachter steekt, hebben de meesten onder ons al een tijd achter zich gelaten. Maar ook sommige evangelicals vragen aandacht voor het feit dat Trump de aanslag weliswaar overleefde, maar brandweerman Corey Comperatore, die achter Trump in het publiek zat, niet. Daarnaast zijn verschillende predikanten terughoudend om conclusies te trekken over aan wiens kant God staat. „We moeten erkennen dat andere mensen – met andere opvattingen dan wij – net zo goed naar God luisteren als wij”, zei Doug Andersen tegen zijn gemeente in Los Angeles. Dominee John Hagee hoopt vooral dat de gebeurtenis het land verenigt: „Terwijl wij bidden voor Donald Trump, bidden we ook voor Amerika en het herstel van ons land.”
Hoe kunnen wijzelf dan omgaan met begrippen als ‘goddelijke Voorzienigheid’ en ‘gebedsverhoring’? Een goede benadering vond ik terug in de documentaire ‘Lourdes’ van Thierry Demaizière en Alban Teurlai (Canvas, 14 juli 2024). Die volgt zieke en gehandicapte bedevaarders op hun weg naar en in Lourdes. Wat hierbij naar voren komt, is geen naïef geloof in een miraculeuze genezing. Ook het commerciële gedoe in de Franse bedevaartplaats blijft op de achtergrond. Wat wel beklijft is: een volkse religiositeit die mensen kracht verleent om het eigen lijden te dragen en dat van dierbaren te helpen dragen, en ook de taaie menslievendheid van (bijna uitsluitend vrouwelijke) verpleegsters en brancardiers. Heel de reportage ademt een groot respect voor deze gelovige mensen.
Alleen spijtig dat dit document zo laat op de avond werd uitgezonden, maar dat was wellicht een gevolg van de finale van de Europabeker voetbal. (Rob)