De Italiaanse premier, Giorgia Meloni van de radicaal-rechtse partij Fratelli d’Italia, mocht van 13 tot 15 juni 2024 de top van de G7 (Canada, Duitsland, Frankrijk, Italië, Japan, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten) organiseren. Met strategische besprekingen over Israël en Hamas en de beslissing om Oekraïne een lening toe te kennen was dit een belangrijke conferentie. Het prestige van de top straalde af op gastvrouw Meloni. En dat niet enkel omwille van het inhoudelijke.
Er was de locatie: het Zuid-Italiaanse Puglia, met zijn uitstekende wijnen, vele olijven en aangenaam klimaat, vooral in de maand juni. Voorzitter Meloni haalde de Indiase premier Modi aan tafel, alsook paus Franciscus – een primeur – die er sprak over kunstmatige intelligentie. Het galadiner vond plaats in een middeleeuws kasteel in Brindisi, een oogstrelende stad aan de zee. Maandagnacht, vlak na haar eclatante verkiezingszege, sprak ze, voor een keer in hemdsmouwen, zorgvuldig opgestroopt in een strak geregisseerde casual look: “Ik ben trots dat deze natie in Europa én op de G7 wordt vertegenwoordigd door de sterkste regering van allemaal.” (1)
Van imago gesproken. Dat kan ook in tegengestelde zin werken. Denk maar aan vluchtelingen en asielzoekers. In de landelijke gemeenten van West-Vlaanderen, waar ze slechts in beperkte mate aanwezig zijn, hielpen ze Vlaams Belang, bij de verkiezingen van 9 juni, aan een overweldigende score. Buurtbewoners van een nieuw asielcentrum in Zutendaal waren razend zodra ze over de komst ervan iets vernamen. Meteen worden deze mensen als een bedreiging gezien.
Perceptie, imago en schone schijn die het halen op de werkelijkheid. Soms ligt het er vingerdik op, zoals in de tv-reeks ‘Keeping Up Appearances’. Maar in vele gevallen hebben weinigen het door. Hoe kan je daar dan doorheen kijken? Hoe reageren wanneer mensen al te gemakkelijk meepraten met de zogenaamde publieke opinie?
Het gebeurt best door vragen te stellen: “Is dit wel zo? Waar heb je dat ervaren? Waarom zeg je dat?” Onmiddellijk in discussie treden is wellicht beter dan helemaal niet reageren, en zeker dan goedkeurend meepraten, maar brengt dikwijls weinig zoden aan de dijk. Het is best te blijven dicht bij wat je zelf hebt meegemaakt.
Hoe zit dat bij ons, christenen? We zien een Russische kerk die zich kritiekloos voor het karretje van Poetin laat spannen. Was het wel zo verstandig van de paus om op de uitnodiging van Meloni in te gaan? En vooral: hoe zit dat bij onszelf? Hoe gepast reageren in situaties die echt niet door de beugel kunnen?
Op mijn priesterwijding, zoveel jaren geleden, was toevallig het evangelie van die zondag een stukje uit de Bergrede: “Aan hun vruchten zul je ze kennen” (Matteüs 6, 20). Deze woorden zijn voor mij een leidraad geweest. Niet hoe ik overkom is van belang, maar hoe ik handel.
(Rob)
—————
(1) ‘Gastvrouw Meloni vol zelfvertrouwen op G7-top’, Ine Roox vanuit Rome, De Standaard 15 juni 2024, p. 7