Voel je je ook soms zo machteloos tegenover de grote problemen van onze tijd? De opwarming van de aarde, oprukkend racisme, mensen zonder papieren, de ongelijke verdeling van de goederen (van de vaccins), de dreiging van de kernwapens, noem maar op.
Je kunt nochtans meer dan je denkt. Neem nu het wantrouwen tegenover moslims. De Kortrijkse moslimgemeenschap mag een moskee bouwen in de Brugsesteenweg. Vlaams Belang gaat tegen die beslissing in beroep. Dat laatste is geen verrassing. De Kortrijkse moslimgemeenschap diende al eerder dit jaar een aanvraag tot omgevingsvergunning in. En de partij zegt nu dat ze er alles aan zal doen om die vergunning teniet te doen.
Woordvoerder van de moslimgemeenschap is Yassin El Attar, tevens columnist van de driemaandelijkse nieuwsbrief van Evangelie Levensnabij. “Dit is een mijlpaal in het proces dat we enkele jaren geleden hebben ingezet”, zegt Yassin. “Dit brengt ons een stap dichter bij de verhuizing van onze werking naar de nieuwe site.”
De nieuwe locatie aan de Brugsesteenweg wordt een veelzijdig religieus en cultureel centrum met ontmoetingsruimtes, gebedsruimtes en polyvalente lokalen. “Je zou het oneer aandoen door enkel te spreken over een moskee. Uiteraard is er ruimte voor gebed, maar we willen ook zuurstof geven aan de Kortrijkzanen. Er zijn ruimtes voor huiswerkbegeleiding en activiteiten voor de jeugd. Buurtbewoners en andere Kortrijkse organisaties kunnen gebruikmaken van onze faciliteiten. De verstandhouding met de buurt vinden we van groot belang. Op die manier nemen we onze verantwoordelijkheid als maatschappelijke actor.”
Vlaams Belang gaat in beroep tegen de beslissing. “Het stadsbestuur van Kortrijk veegt 825 bezwaarschriften zomaar van tafel”, zegt Wouter Vermeersch van Vlaams Belang. “Dit is zonder meer een kaakslag voor de buurt. Wij tekenen onmiddellijk beroep aan. Wij zullen de juridische en politieke strijd verder opvoeren.”
Wat kunnen we doen? Als christenen die pleiten voor een open samenleving, kunnen we de moslimgemeenschap steunen. Gewoon door gebruik te maken van de ruimtes en faciliteiten die ze ons hier aanbiedt. Daar zullen, als vanzelf, contacten en zelfs vriendschappen uit voortvloeien.
Dat zal natuurlijk alleen maar kunnen, omdat het stadsbestuur niet toegeeft aan de druk van het Vlaams Belang. Anders komt dat centrum er niet. Het stadsbestuur draagt hier de grootste verantwoordelijkheid. “Wie machtiger is, stelt Tom Hannes (1), heeft meer verantwoordelijkheid dan wie minder machtig is.” Hij geeft hiervan een aantal sprekende voorbeelden “In een gezin zijn ouders verantwoordelijker dan kinderen voor de invoering en het behoud van de gezinswaarden. In een bedrijf zijn werkgevers verantwoordelijker voor de bedrijfscultuur dan werknemers. In een politieke structuur zijn leiders verantwoordelijker dan leden van de bevolking. En al hoort in een democratie elk lid van de bevolking mee in te staan voor de waarden die een maatschappij ondersteunen, vandaag wordt al te veel op de tengere schouders van het individu geladen.”
Hij heeft het dan op de eerste plaats over de onverschilligheid tegenover milieu en klimaat. De machtigste, de hoogst gemandateerde heeft vanzelfsprekend de grootste verantwoordelijkheid. Omdat hij die niet neemt, creëert hij ellende en ressentiment. Dat zien we ook gebeuren in het PFOS-schandaal. “We zullen in het herwonnen ‘rijk van de vrijheid’ weer massaal op straat moeten komen en de fakkel van de klimaatmarsen van 2019 moeten overnemen.”
Dit geldt evenzeer in de kerk. Christengelovigen overschrijden de drempel – figuurlijk, maar ook letterlijk: de drempel van het islamitisch centrum – des te gemakkelijker als hun kerkelijke overheid hen daarin voorgaat en aanmoedigt.
En dan die 825 bezwaarschriften? Is het je niet ooit overkomen dat je een petitie ter ondertekening werd voorgelegd? Bijvoorbeeld over een windmolen of een asielcentrum. Je was het niet eens met de petitie, maar je hebt er toch maar je handtekening ondergezet. Je wou de vrouw of man die het je vroeg, niet teleurstellen. Of je bevond je net in een aangenaam gezelschap, je wou de goede sfeer niet verstoren en had op dat ogenblijk helemaal geen zin in een zware discussie. Achteraf voelde je wel iets knagen, maar, kom, het zal wel niet van die ene handtekening afhangen, stelde je jezelf gerust…
Herinneren we ons, met betrekking tot mensen die scheef bekeken worden, tegengewerkt worden of zelfs erger, de woorden van de Duitse militair, lutherse theoloog en verzetsstrijder Martin Niemöller:
Toen de nazi’s de communisten arresteerden, heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist.
Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten, heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat.
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen vakbondslid.
Toen ze de Joden opsloten, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen Jood.
Toen ze mij kwamen halen
was er niemand meer, die nog protesteren kon.
————–
(1) Tom Hannes, ‘Iedereen de straat op!’, De Standaard 3 juli 2021, blz. 62-63