Juni 1967, tv-zaal van het Grootseminarie van Brugge. Een gejuich stijgt op. Israël is aan de winnende hand in wat later de Zesdaagse Oorlog zal heten. Ik zit er verbouwereerd bij: het lijkt wel een voetbalmatch. Hoe kan het dat mijn medeseminaristen, zonder veel kennis van zaken, partij kiezen in dit conflict? De dag daarop berispt onze geestelijke directeur Godfried Danneels ons: een oorlog is altijd een gruwel.
Ook ikzelf was toen nog van weinig op de hoogte met betrekking tot de Palestijnse kwestie. Al vlug leerde ik bij. Laatst van al, op de reis, georganiseerd door Broederlijk Delen en Pax Christi, doorheen Israël en Palestina in april 2017. Toen beluisterde ik in George Sa’adeh, een Palestijns christen. Hij verloor zijn dochter van 12, Christine, doodgeschoten in 2003 tijdens de tweede intifada. Hij lag mede aan de basis van ‘Parents Circle’, een vereniging van Joden en Palestijnen die in het conflict een familielid verloren en nu samen strijden voor vergeving en rechtvaardigheid. (Moet je eens bekijken op internet.)
Waarom die seminaristen toen massaal de kant kozen van Israël? Ik vermoed: omdat ze de staat Israël verwarden met het oude Godsvolk. Dat laatste kenden ze vanuit de Bijbel. Had de kleine David niet de reus Goliath verslagen? Van zionisme en de Nakba (1) hadden ze geen kaas gegeten. Gelukkig is, wellicht dank zij de degelijke media in Vlaanderen, het inzicht gegroeid in wat zich afspeelt in Gaza en in het (sinds 1967) bezette Oost-Jeruzalem en de andere door Israël bezette gebieden. De publieke opinie bij ons is er in dit opzicht op vooruit gegaan.
Niet zo in heel wat andere Westerse landen, de Verenigde Staten op kop, maar ook in Nederland. Daar denken en spreken velen in clichés. Christenen nemen woorden als ‘vrede’ en ‘rechtvaardigheid’ vrij gemakkelijk in de mond. In concrete kwesties zijn dit holle woorden als ze niet gepaard gaan met een ernstig inzicht en verzoenend engagement.
(Rob)
(1) de catastrofe: de verdrijving in 1948 van 750.000 Arabische Palestijnen uit hun huizen en woongebied