Het is wellicht niet toevallig dat het mensen uit de Joodse gemeenschap waren die een klacht indienden bij de Raad van State omtrent het verbod op erediensten. De joodse godsdienstbeleving heeft erg veel met de synagoge te maken. Synagoge is het huis van samenkomst. En dat is meer dan alleen maar een gebedshuis. Het is tevens leerhuis: een plaats om te lezen en onderwijzen uit de Thora.
Onze christelijke religieuze beleving is veel meer geprivatiseerd. Vroeger sprak men over ‘naar de mis gaan’ en ‘zijn zondagsplicht vervullen’. De eucharistie zien als een gemeenschapsviering is van recentere datum. En daarnaast had en heb je voor een christen het persoonlijk moreel en godsdienstig leven en engagement.
Dat persoonlijke mogen we niet veronachtzamen. Jezus legde een grote nadruk op de individuele verantwoordelijkheid. Maar tezelfdertijd was het vormen van gemeenschap ook uiterst belangrijk. Dit was al het geval met de leerlingen die hij rond zich verzamelde. En vanaf de eerste ogenblikken van het christendom was het (wekelijks) samenkomen een wezenlijk aspect van het gelovig zijn. En dat is zo gebleven tot… ja, tot wanneer juist?
Heeft het te maken met onze hyper-individualistische samenleving? Nou ja, ‘samenleving’. Die is op zich al niet gezond. Wij, mensen, zijn sociale wezens. We hebben dat, met deze coronacrisis, wellicht nooit eerder zo sterk ervaren. Dit geldt evenzeer op het vlak van zingeving en religie. Die hebben te maken met ‘zich gedragen weten’. Het geldt bij uitnemendheid op het vlak van het christelijk geloven. ‘Ecclesia’ (letterlijk: samengeroepen) is een belangrijke dimensie van ons geloven.
Deze dimensie is, om verschillende – soms ook terechte – redenen, bij vele mensen in de verdrukking geraakt. Het is hoogtijd om ze te herstellen. Wat geen poging tot restauratie van vroeger mag inhouden. We willen, ook met de nieuwbrief van Evangelie Levensnabij, de komende maanden en jaren een bijdrage leveren tot een creatief herontdekken en helpen vormgeven van dit gemeenschapsaspect.