Deze week werd ik wakker. Ik had een kwade droom gehad. Een pandemie. Heel de aarde lag uit haar voegen. We mochten nauwelijks naar buiten. Duizenden doden. Onmiddellijk daarop twijfelde ik: was dit wel een droom? Natuurlijk, want kan toch niet? Het volgende moment besefte ik: dit is wel degelijk de werkelijkheid, nu al weken aan een stuk.
De breuk met wat daarvoor kwam is totaal. En wel op alle vlakken: gezondheidszorg, maar ook onderwijs, handel, industrie, verenigingsleven, jeugdwerk, bejaardenzorg, mobiliteit,… ja, ook het kerkelijk leven.
Sommigen vragen zich af: is dit niet het uitgelezen moment om van koers te veranderen? Neem nu geloof en kerk. De voorbije jaren werd daar al serieus over nagedacht en geschreven. We vermelden Roger Lenaers, Brian McLaren, Tomás Halík, Erik Borgman, José Arregi en vele anderen. Verschillende van hen gaven we al in onze Nieuwsbrief een forum, en we zullen dat blijven doen. Met de exit uit de coronacrisis is ook de exit uit een vroeger kerkzijn aangebroken. En het werk maken van iets nieuws. Het denkwerk is gebeurd en is nog volop bezig. De handen aan de ploeg: het is een opdracht voor bisschoppen en veldwerkers, zoekers en doeners, leerkrachten en grootouders, catechisten en kunstenaars.
Maar ook de maatschappij is aan reconversie toe. Reconversie is de omschakeling, de herstructurering en het hergebruik van voornamelijk bestaande, afgeschreven gebouwen en terreinen, die daarvoor eventueel grondig moeten aangepast worden. Ja, pas dit maar toe op de kerk en haar structuren. Maar ook op ons politiek, economisch en sociaal stelsel. “Zie, ik ga iets nieuws beginnen”: woorden die van toepassing zijn op al deze domeinen.
Het zal niet gaan zonder slag of stoot. Het wordt een moeizaam proces. De klimaatspijbelaars van 2019 gingen voorop. De coronacrisis van 2020 moet het kantelmoment worden. Deze aarde heeft alle beschikbare krachten nodig. Ieder op zijn eigen domein. Ook jij op het jouwe. Goddank dat we er niet alleen voor staan.
(Rob, 28 april 2020)