De enen worden door de coronacrisis heel wat meer getroffen dan de anderen. Ikzelf reken me bij de tweede categorie. Ik ben op pensioen: mijn inkomen blijft dus onaangetast. Ik ben in goede gezondheid en ook mijn familie bleef goddank tot nu toe gespaard. Ik heb niet zoveel maar toch voldoende sociale contacten, zij het op afstand. Ik kan nu, meer dan vroeger, de dingen doen die ik graag doe. Ik ben zelfs de voorbije zeven maanden het deugddoende van uitstapjes, per fiets of te voet, in mijn omgeving gaan ontdekken.
Ben ik een uitzondering? Dat zou best kunnen. Het valt op dat de media veel meer aandacht besteden aan mensen die het in deze tijden moeilijk hebben. Ze doen dat terecht. Dat mag ons echter niet wat goed is uit het oog doen verliezen. Je kan zodanig focussen op alle ellende dat je de vreugden uit het oog verliest.
Wie gespaard bleef heeft misschien ook een grotere verantwoordelijkheid. Wat zou die kunnen zijn?
Rob