Ken je het Emmaüsverhaal? Het begint met twee mensen die het bepaald moeilijk hebben. Hun beste vriend en meester is zopas overleden, of erger nog: terechtgesteld op de meest gruwelijke manier. Gelukkig hebben ze elkaar om hun verdriet te delen.
Ze zijn op weg van Jeruzalem naar Emmaüs, een dorp dat ongeveer 12 kilometer ligt van waar ze hun vriend verloren hebben. Daar komt iemand bij hen lopen. “Waar praten jullie over?” vraagt hij. Bij die man kunnen ze hun ontgoocheling kwijt. Hij laat hen uitspreken.
Daarna begint hij zelf te vertellen. Hij legt hen uit wat in hun heilige boeken te lezen staat. Dat er een redder zou komen en dat die eerst moest lijden voordat hij koning kon worden.
“Blijf toch bij ons. Want de dag is bijna voorbij, het wordt al donker”, zo klinkt het als ze in Emmaüs aangekomen zijn. De vreemdeling gaat met hen aan tafel. Hij neemt het brood, breekt het in stukken en deelt het uit. Op dat moment herkennen ze hem: “Het is Jezus”. Maar direct daarna zien ze hem niet meer. “Had jij onderweg ook al zo ’n bijzonder gevoel? Er was iets toen hij met ons praatte en de heilige boeken uitlegde.”
Meteen staan ze op en gaan terug naar Jeruzalem. Ze gaan naar de anderen leerlingen. Ze vertellen wat zij onderweg meegemaakt hebben. En hoe ze Jezus herkend hebben toen hij het brood brak.
Het is een verhaal dat je op verschillende manieren op het ‘nu’ kunt leggen. Vooreerst op je eigen leven. Waar heb jij het vooral moeilijk mee in deze coronatijden? Wat is je sterkste ontgoocheling? En waaruit put jij dan perspectief? Wat is voor jou een teken van hoop?…
Je kunt het leggen op het leven van de kerk. Herinner je tien jaar geleden, 23 april 2010, de woede, de schaamte, het ongeloof toen het schandaal rond bisschop Roger losbarstte. Wat al een tijd bezig was, raakte toen in een stroomversnelling: de aftakeling van het klassieke kerksysteem. Met de crisis die we thans doormaken ontstaat ook de hunker naar een nieuw geloofsleven. Zoveel bescheidener, meer in overeenstemming met wat de bedoeling was: dienstbaar aan de zwaksten en bouwend op een God die leven geeft. Mensen komen een geloof op het spoor dat ze de voorbije jaren verloren waren. De vraag is er wel. Maar het aanbod is er nog niet. De kerk zal nog meer oude gewaden moeten afleggen vooraleer ze een aantrekkelijke bruid wordt. Het aftands vocabularium dat ze hanteert in haar officiële liturgie, om nog maar alleen dat te noemen…
Je kunt het leggen op de wereldgemeenschap. We hebben al veel crisissen meegemaakt. Nooit sinds de tweede wereldoorlog was ze zo wereldwijd. Er zitten kansen in. Dat we het met z’n allen over een andere boeg gooien: op het vlak van milieu en klimaatverandering, met het oog op een economie in functie van welvaart voor allen, en waarop we ook onze eigen levenswijze gaan afstemmen. Tijdens deze coronacrisis moeten we heel wat loslaten, maar krijgen we toch ook niet een en ander in plaats? Wat is dat voor jou? Wat heb je deze dagen ontdekt? En wat mag je nu niet meer loslaten?…
En dan er is ook nog de levende Jezus. Voor wie in hem geloven is hij hun kracht om het vorige waar te maken. Terug naar Jeruzalem, naar de andere leerlingen, naar die nieuwe wereld van God, naar de plaats waar Hij je roept.