‘In memoriam’ versta ik hier letterlijk: hoe herinner ik me Luc Versteylen?
Als een van de mensen naar wie ik opkeek en die hun stempel op mij hebben gedrukt: dat waren Helder Camara, Oscar Romero, Jacques Gaillot, Jef Ulburghs, Jo Hanssens en dus ook Luc Versteylen. Niet toevallig allemaal priesters: ze boden me inspiratie om mijn eigen priester-zijn te beleven en gestalte te geven. Allen heb ik ze ontmoet: soms eenmalig (Romero in Brugge), anderen beperkt in tijd (Camara en Gaillot), nog anderen in een werkgroep (Hanssens in de seinploeg), soms mocht ik hen vriend noemen (Ulburghs in Wereldscholen). Allen ben ik dankbaar, al heb ik die dankbaarheid waarschijnlijk veel te weinig uitgesproken.
Luc Versteylen dus ook. Ik heb teksten en boeken van hem gelezen: Kartouchke, Levenslessen onder de titel ‘Leren leven’, Wij hebben ze niet meer alle vijf, De Paradijs Ervaring, ‘groene’ tijdschriften waarop ik geabonneerd was, zijn cursiefjes in Kerk & Leven (Alle paarden hebben aan de wedstrijd deelgenomen). Hij kwam een catechese geven aan de vormelingen in Ieper. Daar vertelde hij het verhaal van de 3 levens en leerde ons zingen, op een melodie van Mistero Buffo, ‘En we leven met ons ogen open’. Iets wat ik sindsdien – voor het eerst? – geprobeerd heb. Ik interviewde hem, via de telefoon, over de betekenis van ‘Agalev’ voor een artikel in de Seinkrant. Ik beluisterde hem op vormingsdagen. Ik zat met hem in bijeenkomsten van ‘Priesters en Religieuzen voor Gerechtigheid en Vrede’, o.a. in de Brouwerij van Viersel.
Achteraf oogt het indrukwekkend, maar dat was het niet. Het lag gespreid over tientallen jaren. En vooral: ik heb nooit een persoonlijke relatie met hem gehad. Ik bewonderde zijn ideeën, zijn activisme, zijn creativiteit en zijn ongebondenheid. Terzelfdertijd vond ik dat hij beter kon spreken dan luisteren – er mag toch ook enige relativering bij zijn –.
De manier waarop hij christen was heeft mij bemoedigd en geïnspireerd. Zowel inhoudelijk (soberheid, samenhorigheid, de groene beweging), als de manier waarop (het is ’te doen’). Ik heb nooit de behoefte gevoeld om hem te kopiëren. Wat ten andere onmogelijk was. Luc Versteylen s.j. was origineel zichzelf.
Sommige aspecten van zijn rijke leven blijven hier buiten zicht. Dit cursiefje wil een eerbetoon zijn en een blijk van oprechte erkentelijkheid.
Rob