Iets dat me opvalt in deze coronatijden: de kloof die er is tussen wie er onder lijden en wie er maar weinig hinder van ondervinden.
Ze zijn er de mensen die zich thans vrij goed voelen. Het zijn zij die niet de minste financiële gevolgen van de crisis ondergaan: een groot aantal gepensioneerden (waaronder ikzelf) en mensen die in hun beroep volop functioneren, zonder bovenmatige stress. Daarenboven leggen die mensen momenteel een aardig duitje opzij, want hun consumptiegedrag werd gedurende maanden behoorlijk aan banden gelegd. Dat hun sociaal leven wordt ingeperkt beleven ze dikwijls als een kans ten gunste van hun persoonlijk en familiaal leven.
De slachtoffers van corona komen – terecht – volop in het nieuws: wie werkzaam zijn in de evenementensector en in de horeca, maar ook vele anderen die hun budget behoorlijk zagen inkrimpen, of zelfs op de rand staan van het failliet. En dan zijn er de mensen die lijden aan de psychische problemen die deze crisis met zich meebrengt: zij die een dierbare verloren, de bewoners van woon- en zorgcentra, de slachtoffers van familiaal geweld en vele anderen. Maar ook het tegengaan van de klimaatverandering dreigt met de strijd tegen covid-19 in een lagere schuif te raken.
Voor wie die problemen niet aan den lijve ondervinden bestaat de bekoring om zich alleen met zichzelf of met de eigen cocon bezig te houden. Dit terwijl mens zijn in het algemeen en christen zijn in het bijzonder er o.a. in bestaat een hart te hebben voor wie het minder goed hebben dan zichzelf. Als we ons momenteel goed voelen, dan mogen we daar gerust blij om zijn, maar we dienen minstens evenzeer onze ogen en ons hart te openen voor wie niet in dit geval zijn. En concreet stappen te zetten naar hen toe. Al is het maar met een telefoontje waarin we een bereidwillig oor aan hen lenen. Maar ook met het steunen van structurele maatregelen die voor deze mensen toekomst openen. Wat alles te maken heeft met de komende regeringsvorming.
Rob