Kenan Aykil verloor zijn broer Kerim bij een terreuraanslag van IS in Istanbul op nieuwjaardag 2017. Luister wat dat met hem gedaan heeft.
‘Onmiddellijk na zijn dood was ik heel kwaad, overmand door negativiteit. Maar dank zij de liefde van mijn ouders, mijn zus, onze hond Pasha en iedereen die langs is gekomen of zijn steun heeft betuigd, ben ik daar uitgeraakt. De eerste veertien dagen na Kerims dood is er in ons huis niet gekookt. Altijd was er iemand die eten kwam brengen. We werden gesteund door familie, vrienden, buren, de burgemeester, zelfs de minister van Binnenlandse Zaken, Jan Jambon. We hebben meer dan honderd kaartjes gekregen, voornamelijk van onbekenden. Op een plein van Houthalen werd door honderd mensen een spontane wake gehouden. Langer dan een jaar hebben er kaarsjes gestaan. Nu staat er een gedenkplaat.’
De familie ondervond niet alleen liefde in die dagen. De aanslag in Istanbul gaf ook aanleiding tot kwetsende en racistische commentaren op sociale media. Daarvoor werd één man veroordeeld tot een boete en een gevangenisstraf: een kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen op de Gentse lijst van Vlaams Belang, die Kerim op Facebook ‘een kakkerlak’ had genoemd en over de doden schreef: ‘toch 39 waar we vanaf zijn’. Bij zijn thuiskomst vanuit Turkije, op 3 januari 2017, zei Kerims vader, Ali Aykil, daarover: ‘Ik heb mijn zoon niet in Turkije laten begraven, ik ben een stuk van dit land. Die racisten zijn arme mensen, die weten niet wat ze doen. Ik koester geen haat.’
(Wouter Woussen in De Standaard van 12-13 september 2020, blz. 24-25)
Hoe gaan christenen om met dergelijke drama’s? Blijven ze aan de kant staan, of behoren ze tot de ‘vrienden, buren, burgemeester en minister’ die warmhartige steun betuigen en dit zelfs een jaar lang blijven doen? En staan ze vierkant achter Ursula Von der Leyen wanneer die voorstelt “om de lijst met EU-misdaden uit te breiden tot alle vormen van hate speech, of het nu vanwege ras, religie, geslacht of seksualiteit is. Haat is haat.”?
Een katholieke parochie zorgt niet alleen voor een eigentijdse liturgie, hoe belangrijk die ook is. Ze neemt het voortouw in solidariteitsbetuigingen en -acties, ook – en misschien nog vooral – ten aanzien van mensen die, gekwetst, niet tot de eigen religieuze gemeenschap behoren.
(Rob)