De vreselijke ramp die Beiroet op 4 augustus trof was niet zomaar een ongeluk. Het was een gevolg van wanbeleid. Toevallig konden we in diezelfde week op Canvas de documentaire van Danny Gosen bekijken die net ging over Libanon. De aflevering op 6 augustus ging over corruptie, wetteloosheid, armoede en intimidatie.
Dit Libanon is als een vergrootglas. In zowat alle geledingen van onze maatschappij heb je mensen die hun werk plichtsgetrouw vervullen, maar ook anderen die op de allereerste plaats hun eigen belang – en misschien ook dat van hun familie en vrienden – op het oog hebben.
Bij ons staan gezondheidswerkers, brandweermannen en leerkrachten over het algemeen goed aangeschreven. Het zijn dikwijls sociaal bewogen jongeren die voor deze beroepen kiezen. Terwijl politici, ambtenaren en misschien ook wel pastoors een minder goede reputatie hebben. Het negatief etiket dat op sommige beroepen kleeft is dikwijls het gevolg van slechte voorbeelden uit een lang of kort verleden.
Dat kan wel eens verkeren. Missionarissen bijvoorbeeld zijn lange tijd helden geweest in de publieke opinie. Terwijl recent zelfs onze goede pater Damiaan onder vuur kwam te liggen. Niet omwille van zijn persoon, maar omwille van het koloniaal systeem waarbinnen hij leefde en werkte.
Als we een maatschappij willen die goed functioneert ten bate van het algemeen welzijn, dan hebben we zowel goede structuren nodig als gewetensvolle mensen die ze bevolken. Dit zijn mensen die verder kijken dan de belangen van hun eigen ‘bubbel’. Want de meesten zetten zich, met veel verantwoordelijkheidszin, wel in voor hun gezin of familie en dikwijls ook voor het bedrijf waarin ze werken. Maar ze zien het bredere plaatje niet. Als hun werk schade berokkent aan mensen van het Zuiden of aan het milieu, daar zijn er niet mee bezig. “Dat is niet mijn verantwoordelijkheid” zeggen ze. Maar het zijn mensen die onrechtvaardige structuren maken of in stand houden.
Wie zijn taak, beroep of roeping met volle verantwoordelijkheidszin uitoefent is een zegen voor zijn directe medemensen en voor de samenleving. Dit wordt schrijnend duidelijk waar het niet gebeurt. Sommige nazimisdadigers waren lieve huisvaders. Toen iemand ooit zei “Alle politiekers zijn zakkenvullers” vroeg ik hem: “Wat zou jij doen als je politicus was?” Het antwoord kwam prompt: “Ook mijn zakken vullen”.
Ouders en opvoeders dragen een zware verantwoordelijkheid. Het klinkt melig, maar het begint met zelf het goede voorbeeld te geven. En wat de politici betreft: ze mogen wat minder denken aan hun eigen carrière of aan de volgende verkiezingen, en wat meer aan wat de bevolking in het algemeen en de kwetsbaren in het bijzonder echt ten goede komt. En dat geldt niet alleen voor Libanon.
Rob