Op 28 april vond een actie plaats van bezorgde burgers aan het Europees Parlement. Zij willen de oorverdovende stilte aanklagen van de Europese autoriteiten over de 130 mensen die onlangs tijdens hun vlucht op de Middellandse Zee omkwamen. “Terwijl geïmproviseerde boten blijven kapseizen, blijft Europa hen de rug keren. Als burgers uiten we onze woede en onze vastberadenheid en pleiten we voor een waardige en humane behandeling van deze mensen die in ballingschap worden gedwongen”, klinkt het.
Vandaag zijn wij hier, aan het Europees Parlement, met vier personen samengekomen om de oorverdovende stilte aan te klagen van de Europese autoriteiten over de 130 mensen op de vlucht, omgekomen in één schipbreuk op 22 april jongstleden.
Het is ons te veel, werkelijk te veel, dat wat paus Franciscus de mondialisering van de onverschilligheid heeft genoemd. Wij staan hier om dat te zeggen. (…)
Wij nodigen allen die onze verontwaardiging delen uit om die verontwaardiging op hun beurt kenbaar te maken – in welke taal dan ook – opdat voortaan niet langer de angst voor ‘vreemden’ triomfeert, maar solidariteit en gedeelde menselijkheid. Want we willen het luid en krachtig laten horen: het gaat om mensen, mensen die zijn omgekomen als gevolg van de angst die zich jarenlang langzaam en bijna onopgemerkt heeft verspreid in een politiek discours dat als een gif onze samenleving is binnengedrongen.
Wij hoeven onze grenzen niet te verdedigen. Wat ons te doen staat, is samen een solidaire wereld opbouwen. Een wereld waarin alle mensen een waardig leven kunnen leiden.
Ik wil hier aan toevoegen dat in de loop van gisteren, op het moment dat wij onze actie coördineerden, 62 mensen zonder papieren administratief werden aangehouden in Brussel, hoofdstad van de EU, tijdens een manifestatie waarop ze hun mensonwaardig bestaan opnieuw voor het voetlicht wilden brengen.
Dit alles is een Europa, dat zich laat voorstaan op zijn waarden, onwaardig.
Want welke waarden? Die van het comfort en het genot te reizen voor enkelen en de ellende voor velen? Een Europa van terrasjes waarop sommigen consumeren terwijl anderen geen andere keuze hebben dan zich tussen de tafeltjes te bewegen en te bedelen voor wat kleingeld?
Wij hebben nood aan visionaire politici die ons omhoog trekken en een einde stellen aan de dualiteit in onze samenleving. Die opdracht is zwaar, maar niet onmogelijk als ze wordt gedeeld. Laten we ophouden ons te laten leiden door angst voor ‘de vreemden’. Laten we hen leren kennen. Met elkaar communiceren. Met elkaar delen.