Het voorbije jaar gaf weinig redenen tot hopen, althans niet op geopolitiek vlak: een chaotische Trump, Oekraïne, Gaza, Soedan, Oost-Congo, vluchtelingen en klimaat. Om van de doorbraak van een onverdraagzaam extreemrechts nog niet te spreken. Deze bedenkelijke toestanden en conflicten vertaalden zich bij ons in een mentaliteit van zwartgalligheid. ‘De wereld is om zeep’ lijkt wel het best het heersend klimaat te vertolken…
En toch. In de Verenigde Staten is er in alle 50 staten gedemonstreerd tegen het beleid van president Donald Trump. Het is de tweede keer in twee weken tijd dat de Amerikanen massaal op straat komen tegen de huidige regering. Op 5 april was er sprake van honderdduizenden demonstranten, de organisatie sprak zelfs over miljoenen.
En dan religie en kerk. Die leken voor velen in vrije val. Tot voor kort. Het aantal volwassen dopelingen in de paasnacht lijkt dan toch niet een verwaarloosbare minderheid te zijn. In media en pers komen godsdienst en christendom op een veel positiever manier aan bod dan de voorgaande decennia. Franciscus heeft, spijt zijn uitschuiver op zijn terugreis uit België op 29 september laatstleden, weinig of niet van zijn krediet verloren. Hij heeft de Trump-administratie behoorlijk op de vingers getikt omwille van haar migratiebeleid. Zijn overlijden versterkt alleen maar de heersende sympathie. We hebben intussen het raden naar het beleid van zijn opvolger.
De woorden ‘En toch’ hingen in de kamer van professor Wilfried Dumon van het Grootseminarie. Een Franstalige seminarist (Moeskroen behoorde toen nog bij het bisdom Brugge) vroeg hem wat die woorden betekenden. ‘Et pourtant’ was zijn antwoord. Humoristisch natuurlijk, maar het gaf toch te denken.
De kerk als kritische instantie ten aanzien van een dikwijls onmenselijke en ontmenselijkende samenleving. Is Jezus van Nazareth dat ook niet geweest? Een teken van hoop dus. Zou dat opnieuw kunnen?
(Rob, tweede paasdag 2025)