Corona dreigt ander nieuws weg te drukken. Hoe is het momenteel bijvoorbeeld gesteld met de Palestijnen?
Begin november van dit jaar heeft het Israëlisch leger Humsa Al Bqai’a, een Palestijns bedoeïenendorp in de Jordaanvallei, platgewalst. Dit raakt me, mede omdat ik drie jaar geleden gastvrij werd ontvangen in zo ’n bedoeïendorp. Ik mocht toen deelnemen aan een reis georganiseerd door Pax Christi en Broederlijk Delen. En het is precies een medewerkster van Broederlijk Delen, Katelijne Suetens, die over voornoemd ‘incident’ bericht (1).
Enkele dagen na het bulldozeren van Humsa Al Bqai’a lanceerde de Israëlische overheid de openbare aanbesteding voor de bouw van meer dan 1.200 woningen. Die moeten het sluitstuk vormen van een ring die Jeruzalem scheidt van Bethlehem en die de Westelijke Jordaanoever doormidden snijdt. Een en ander is inderdaad een onderdeel van de nederzettingenpolitiek van Israël.
Een Israëlische nederzetting is een kolonie van Israëliërs in gebieden die door Israël zijn veroverd en bezet gedurende de Zesdaagse Oorlog van 1967. De bewoners van de nederzettingen worden aangeduid als kolonisten. De nederzettingen bevinden zich in de door Israël bezette gebieden, waaronder de bezette Westelijke Jordaanoever, inclusief het door Israël geannexeerde Oost-Jeruzalem (in weerwil van Resolutie 478 Veiligheidsraad Verenigde Naties) en op de op Syrië veroverde Golanhoogten. Israël breidt nog altijd de kolonisatie van de Westoever verder uit, ondanks toenemende druk van de internationale gemeenschap om hiermee te stoppen. Israël wil, in aanvulling op Oost-Jeruzalem, nog eens 30 procent van de Westelijke Jordaanoever annexeren.
De Europese Unie en de overgrote meerderheid van de internationale gemeenschap beschouwen alle nederzettingen als illegaal volgens internationaal recht. Het door een bezettingsmacht intentioneel vestigen van haar burgers in bezet gebied geldt immers als een oorlogsmisdaad. Sinds 2019 beschouwen de Verenigde Staten onder president Donald Trump nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever echter niet langer als strijdig met internationaal recht.
Huisvernielingen en de bouw van nieuwe nederzettingen gaan hand in hand: ontdoe het land van de oorspronkelijke bewoners en bevolk het vervolgens met je eigen volk. Eigen volk eerst, weet je wel. Gevolg is dat de Palestijnen vandaag nog amper uitzicht hebben op de helft van de schamele 22 % van het Palestina, die de Akkoorden van Oslo van 1993 hen beloofden.
Deze huisvernielingen en nederzettingen betekenen de doodsteek voor de tweestatenoplossing. Die was in de feiten al vele jaren dood. Ze werd alleen kunstmatig in leven gehouden door de internationale gemeenschap. Met Jo Biden zal dat niet anders zijn. Een terugkeer naar de periode van voor Trump zal alleen maar een terugkeer zijn naar een gefaalde strategie, die geleid heeft tot het verdiepen van de bestaande één-statenrealiteit met ongelijke rechten en een militaire bezetting zonder einde. Katelijne Suetens eindigt haar artikel met een oproep aan de Europese Unie om gebruik te maken van de politieke, economische en diplomatieke hefbomen waarover ze beschikt om Israël van haar koers te doen afwijken. Tevens dient ze het Biden-presidentschap te overtuigen om haar posities te ondersteunen.
De staat Israël beroept zich voor haar politiek op het Bijbelse Israël. Stamvader Abraham zag zichzelf nochtans niet als overheerser van andere volken. Bij zijn roeping spreekt Jahwe hem aan met de woorden: “Door jou zullen alle volken op aarde gezegend worden” (Genesis 12,3). In het beste van Israëls profetisch traditie brengt Israël heil aan de andere volken. Deze universalistische strekking raakte echter ondergesneeuwd. Misschien mede door de vervolgingen – ook door christenen – waarvan joden in de loop van de eeuwen het slachtoffer waren. Al zijn er, goddank, ook in het hedendaagse jodendom, strekkingen die daarbij aansluiten. Ook die mochten we op onze reis ontmoeten, bijvoorbeeld bij Parents’ Circle, waar Israëlische en Palestijnse families die een familielid verloren in het conflict, verzoening bevorderen door uitwisseling en dialoog.
Rob
—————
(1) Katelijne Suetens, Een bullozerpolitiek leidt echt niet tot meer veiligheid voor de staat Israël, De Standaard, 30 november, blz. 26